COLUMN - Iedere dag reizen er duizenden mensen met de trein. Ze praten met elkaar, ergeren zich aan elkaar en soms, heel soms, worden ze verliefd op elkaar. Dat dit laatste vaker gebeurt dan we eigenlijk denken blijkt wel uit de grote populariteit van websites zoals 'Hartstocht in de trein' en 'Treinflirt'.
Ik moest altijd een beetje lachen om de berichtjes op deze websites. Mensen die verliefd werden na een treinrit van een half uurtje of mensen die elkaar die hele tijd aanstaren en pas in Amsterdam er achter komen dat ze toch écht een paar haltes eerder hadden moeten uitstappen. Maar nu doe ik dat niet meer, want ik moet eerlijk toegeven dat ik sinds kort een van hen ben.
Al een aantal jaar reis ik wekelijks, bijna dagelijks met de trein. Maar nog niet eerder had ik een ervaring zoals die op de bewuste zondagavond in de trein van Amersfoort naar Amsterdam. De reis die ik een paar keer in de maak als ik mijn ouders had bezocht in Friesland, werd in een klap anders toen er een jongen de trein in stapte. De jongen had besloten om precies tegenover mij plaats te nemen en nog voordat hij ging zitten hadden we al oogcontact. Maar omdat ik bang was dat ik teveel zou staren keek ik snel uit het raam, maar de weilanden die ik dat weekend genoeg had gezien, konden mijn aandacht maar een paar seconden vasthouden of ik keek alweer voor me – recht in de reebruine ogen van de jongen.
En hij lachte.
Op dat moment moest ik denken aan het gedicht van Piet Paaltjens en wist eindelijk hoe Piet zich voelde. Oké, ik wilde niet zoals hij een treinramp, maar met een uur vertraging zou ik geen enkel probleem hebben. Niet dat ik daar veel aan zou hebben als ik niet snel met een goede openingszin zou komen. Helaas lijkt het alsof op dat soort momenten alleen de meest flauwe en ordinaire cliché-openingszinnen in je opkomen. En met 'Deed het pijn?' en 'Masturbeer je? (Nee, wat studeer je ?!)' kwam ik op dat moment niet ver. In ieder geval niet in de buurt van ons huwelijk, vier kinderen en een vakantiehuisje in Italië.
Maar nog voordat ik de juiste woorden had gevonden stond de nieuwe liefde van mijn leven op, keek me verontschuldigend aan en stapte bij het tussenstation Hilversum de trein uit. En terwijl de deuren sloten en de trein zich weer in beweging zette, besefte ik pas dat hij weg was. Mij achterlatend, zonder woonplaats, telefoonnummer of zelfs maar zijn naam.
Toen hij die avond in bed nog steeds door mijn hoofd heen spookte, besloot ik te doen wat ik altijd had verafschuwd en daarom kost het me ook moeite om er eerlijk voor uit te komen. Maar ik, Pim Lammers, heb een contactadvertentie geplaatst. Sterker nog, ik heb op drie verschillende websites mijn korte liefdesmoment geplaatst, hopend op een reactie.
Maar helaas, het mocht niet baten. Nu, na twee maanden, heb ik nog steeds geen reactie. Ik kan daarom mijn medereizigers maar één advies geven. Spreek je nieuwe liefde aan !! Vertrouw niet op websites zoals 'Hartstocht in de trein' maar vraag meteen om zijn telefoonnummer of nodig hem uit voor koffie !! Ik heb er namelijk nog steeds spijt van, merk ik als ik langs Hilversum rijd en weemoedig denk aan de toekomst die voor ons had kunnen liggen. Met vier kinderen en een vakantiehuisje in Italië.
Pim Lammers
bron: KamKrant.nl
