COLUMN - Het is misschien vier jaar geleden dat ik dit voor het laatst heb gevoeld. Of drie. Of zeven. Maar het meest waarschijnlijke is dat dit me nog nooit is overkomen. Het kan best dat je de eerste bent waarmee ik opgetogen wegliep naar de supermarkt, zonder te weten dat ik bij je wilde zijn. Jouw hand was ongetwijfeld de eerste die ik vastpakte, zonder te weten dat ik hem niet los kon laten. En die twinkeling in je ogen zeker de eerste die ik zag, zonder te blijven kijken.
Soms is het pas liefde op het laatste gezicht.
Nu klatert de echo van je lach nog in de stille hoekjes. Ik weet dat ik hem eerder heb gehoord, ik kan me de kippenvel herinneren die langzaam opkroop van mijn dijbenen recht naar mijn hart. Maar ik heb nooit echt geluisterd tot die laatste dag, toen ik wist dat je moest gaan. Niet luisteren was mijn enige zekerheid, de beste manier om mezelf en mijn wereld veilig te stellen. Ik ging er vanuit dat de wereld verder zou draaien zodra je je laatste stap op Europese aarde had gezet. Ik ging er vanuit dat je het daarbij zou laten.
Dat je zou gaan zonder de grens te overschrijden.
Het leek me zo makkelijk om weer mopperend naar huis te keren na een dag werk, zonder die verende tred, om mijn wrok opnieuw op te eten, zonder luisterend oor. Om te wachten tot mijn vrouw thuiskwam, met haar slepende voetstappen en nog onverwerkte geschiedenis. Waarna we de hele avond lang om ons leven konden lachen. Wijn konden drinken en een tv konden kijken. Gewoon omdat het leven mooi was.
Dat is hoe de wereld werkt.
Dat is wat een gezin hoort te zijn. En dat is wat we samen deden voordat jij ook thuis kwam je vermoeide tred en onverwerkte wrok. Dat was ons leven, tot je lach in perfecte resonantie met ons meeklonk in de nacht. Tot mijn wijn sneller opging en de rummikub uit de kast bleef komen, omdat we maar geen genoeg konden krijgen van precies dat wat we al hadden, maar dan anders. Wat wij drieën vormden kon volgens de conventie echt niet bestaan. Maar het was er. En zolang niemand wat zei speelden we volgens de regels.
Ik wist niet dat je het spel zou veranderen.
Ik wist dat het zou voelen alsof mijn kind mijn huis verliet toen je stage ophield en je moest gaan. Maar ik wist niet dat je het ondoenbare zou doen en het onuitsprekelijke zou uitspreken. Ik wist niet dat het zou voelen alsof een geliefde ons leven verliet. Die langverwachte knuffel die nooit komt. Die kus waar je niet eens aan mag denken. En die je ons toch gaf, net voordat je de deur voor het laatst dichtsloeg.
Anne Koeleman
bron: Gay.nl
