Bij het nieuws dat de Arabische homokroeg Habibi Ana in Amsterdam moet sluiten, schieten de Marokaans-Nederlandse Laila Ezzeroili herinneringen te binnen aan de wilde jaren waarin zij zelf als opstandig meisje een thuis vond tussen de moslimnichten.
Amsterdams-Arabisch homocafé Habibi Ana moet dicht. De caféregels zijn driemaal overtreden en dat betekent sluiten. Oordeel: onhandige eigenaar, kleingeestige stad. Want een Arabisch homocafé is zo veel meer dan alleen een horecagelegenheid. Arabische en/of islamitische LHBT's (lesbiennes, homo's, biseksuelen en transgenders) komen er thuis. Net zoals ik, vóór mijn dagen als brave Marokkaanse huismoeder, vroeger thuiskwam in de Arabische homoscene. Door het nieuws dat Habibi Ana de deuren moet sluiten, dacht ik daar voor het eerst sinds lange tijd aan terug.
Habibi Ana bestond toen nog niet, de bezoekers al wel. Die kwamen op de wekelijkse Arabische avonden in het COC in de Rozenstraat. Mijn Marokkaanse vriendin en huisgenote, even rebels en hetero als ik, introduceerde mij. Ik was toen een 18-jarig Marokkaans meisje alleen in Amsterdam, ver van de stad waar ik opgroeide. Ik woonde zonder instemming van mijn ouders op kamers, studeerde zo'n beetje, maar was vooral bezig mezelf opnieuw te ontdekken. Aan familie- en gemeenschapsdruk had ik een broertje dood, maar het familie- en gemeenschaps- gevoel miste ik wel. Wat ontbrak was het houvast van het vanzelfsprekend bij een groep horen, rekenen op de liefde van je familie en natuurlijk het Marokkaanse sociale leven. Dat thuisgevoel vond ik onverwacht terug op de Arabische avonden.
Zonder de gevreesde en verfoeide sociale controle, want vrijwel anoniem in een stad als Amsterdam, kon ik gaan, staan en doen wat ik wilde. Zo kwam het dat ik op een zondagavond, samen met mijn vriendin, het COC binnenliep. Zij werkte daar al een tijd als vrijwilliger voor Strange Fruit, een werkgroep van allochtone homoseksuelen. Ik wilde best mee, nieuwsgierig geworden door haar verhalen, maar bleek niet voorbereid op deze onvervalste Alice in Wonderland-ervaring. Ik had nooit eerder een Marokkaanse homo, lesbo of queer ontmoet, die zijn of haar seksuele geaardheid zo openlijk uitdroeg. Ik heb me die avond alleen maar lopen verbazen: buikdansacts, travestieshows, hysterische relnichten en bozige butches. Hier leek het elke zondag Gaypride, de seksuele identiteit werd tot in het extreme uitgespeeld. Alle clichés kwamen, sterk uitvergroot, langs.
Uitbundigheid
Logisch, hier kon het eindelijk. En ja, de uitbundigheid en het vrolijke drama waren ook heel Arabisch. Typisch voor deze avonden waren ook de zelfverklaarde hetero's die volhielden alleen voor de muziek te komen. Voor deze meestal jonge mannen waren die avonden onmisbaar, vermoed ik. Mentaal gezond uit de worsteling met je seksuele identiteit komen, kan alleen in een omgeving waarin je veilig bent, je kan spiegelen en kan rekenen op acceptatie van de uitkomst. Ze konden daar zien dat iedereen uiteindelijk voor zichzelf bepaalde of en hoe ver zij uit de kast kwamen. Waar in de Nederlandse homoscene niet uit de kast komen bijna geldt als verraad, trof je hier allerlei gradaties aan. Een wat oudere Marokkaan uit het Rifgebergte ging elk jaar met zijn vriend op vakantie bij zijn moeder op het Marokkaanse platteland. Hij was een veelgevraagd kapper en visagist op bruiloften in zijn dorp en omgeving, maar van een coming-out was nooit sprake geweest.
Ik was verwonderd over het bestaan van deze geheime wereld. Je culturele identiteit en seksuele identiteit stonden voor één avond per week niet haaks op elkaar. Ik had nooit stilgestaan bij het lot van Arabische homoseksuelen, als 18-jarige had ik het ook te druk met mezelf. Progressief was ik wel en ik herkende het moeizame emancipatieproces: wie je bent en hoe je denkt, valt mijlenver buiten het culturele ver- wachtingspatroon en stug vasthouden aan je ideeën kon je duur komen te staan. Verstoting was de ultieme sanctie, maar onderdrukking en afwijzing konden je ook knap ongelukkig maken. Binnen de Marokkaanse, Turkse en islamitische culturele context waren we gewend geraakt aan schikken of strijden. Of vluchten, maar dan was je echt ver van huis.
Een dubbelleven leiden dan maar. Dat zag je het meest. Veel bezoekers van de Arabische avond in Amsterdam kwamen uit andere steden. In hun woonplaats stapten ze op de trein als 'normale' jongens en meisjes. Met een andere naam, andere kleding en een andere identiteit arri- veerden ze op Amsterdam Centraal. Je was vrij en veilig.
Veiligheid
Het gevoel van veiligheid maakte grote indruk op me. In reguliere uitgaansgelegenheden was ik als vrouw op mijn hoede, een land- of ge- loofsgenoot kon zich zomaar ontpoppen tot mijn hoeder of rechter, meestal het laatste. Voor Arabische homo's was dezelfde voorzichtigheid geboden, leerde ik. In het gewone uitgaansleven maanden ze elkaar 'normaal' te doen, uit schaamte en door angst. Op een avond nam ik een paar vrienden en vriendinnen mee van de Marokkaanse studentenvereniging waar ik lid van was. Hoewel dat uiteindelijk een vrolijke ontmoeting werd, ontstond eerst grote paniek bij de vaste COC-bezoekers. Ik had beter moeten weten, inmiddels waren deze mensen familie geworden, ik wist dus ook hoezeer zij de verschillende werelden waarin ze leefden gescheiden moesten houden.
Deze gespletenheid zag ik eens in optima forma op de verloving en bruiloft van een van de jongens, met een vrouw. Het homohuwelijk bestond eind jaren negentig nog niet. Alle genodigden uit de scene, inclusief ik, gedroegen zich 'normaal' op het feest, maar zij waren alles behalve zich- zelf.
Onvoorwaardelijkheid en er mogen zijn met je hele identiteit, zonder veroordeeld of uitgesloten te worden, hoorde ook bij de Arabische avond. De afwijzing of ontkenning van een deel van jezelf leidt vaak tot ernstig psychisch lijden. Hoe fijn is het dan als er een plek is waar je door je eigen mensen wel wordt geaccepteerd. Dat belang is niet afgenomen. Ik hoorde pas nog van mijn zusje over een bevriende jonge Marokkaanse lesbische vrouw, die na haar coming-out niet meer welkom was bij haar familie. Ze heeft tig westerse vrienden en weet zich door hen gewaardeerd en geaccepteerd, maar niet begrepen. Het gemis van je basis, de mensen met wie je een geschiedenis deelt, is pijnlijk. Ik heb me natuurlijk aangeboden als surrogaatmoeder, ik wil muntthee voor haar maken en haar verwelkomen in mijn uitbundige en ordeloze gezin.
Een plek als Habibi Ana kan ook een alternatieve familie zijn voor jongeren zoals zij.
Thuis
Voor degenen die niet thuis hoefden te komen met hun homoseksuele identiteit en voor degenen die helemaal geen thuis meer hadden, kwam de Arabische avond het dichtst bij gekend worden. De grootste gemene delers waren naast de seksuele geaardheid: de Arabische muziek en de galgenhumor. Dubbel lagen ze om de speculaties over hoe het ze zou vergaan in de hel, want daar zou het geheid op uitdraaien na dit leven. Het hellevuur alleen zou niet afdoende zijn, ze zouden veroordeeld worden tot het blauwe, heetste vuur. Ook de verhalen over moeders en vaders die best doorhadden hoe het zat, maar dat weigerden te benoemen - zelfs als hun zoon met een leren broek onder zijn djellaba de gebeden verrichtte - leidden tot hilariteit. Zware thema's werden lichter door de ontlading van het lachen.
Het psychische lijden van Arabische LHBT's, veroorzaakt door de ontkenning, afwijzing, vernedering en verstoting door de eigen familie en gemeenschap, is vaak en uitgebreid beschreven. Deze brave Marokkaanse heterovrouw twijfelde dan ook even of ze zin had in deze pro-gay coming-out. Wat zou mijn verhaal toevoegen? Mijn huidige burgerlijke leven met man, kinderen, familie en vrienden staat in schril contrast tot mijn jonge opstandige jaren.
Mijn emancipatiedrang manifesteert zich alleen nog in de opvoeding van mijn dochters en het opkomen voor het recht op goede zorg en onder- wijs voor mijn autistische zoon. Ik ben van een generatie Marokkaanse vrouwen die hard vocht voor zelfbeschikking en gelijkwaardigheid. Ik zou kunnen beweren dat ik nu milder ben en geloof in nuance en compromissen, maar dan zou ik liegen. Soms kan het alleen hard. Dus, als insider pur sang van een gemeenschap die homoseksualiteit praktisch doodzwijgt, moet ik kleur bekennen. Stemmen op Ahmed Marcouch, PvdA'er en Marokkaanse Nederlander die opkomt voor homorechten, is niet genoeg.
Zelfdoding, prostitutie, verslaving en psychiatrische problematiek onder Arabische en Turkse homo's vertellen hoe treurig het is gesteld met de acceptatie van homoseksualiteit binnen de eigen gemeenschap. Zolang dit de realiteit is, zijn gelegenheden als Habibi Ana onmisbaar als ver- vangend en warm Arabisch thuis.
Ik weet niet of de gemeente Habibi Ana terecht heeft gesloten. De eigenaar schijnt herhaaldelijk de horecaregels te hebben overtreden en het gerucht gaat dat er meer niet in orde was. Toch hoop ik dat het weer open gaat of dat er weer zo'n plek komt. Als dat gebeurt, regel ik een oppas en ga ik er nog één keer uit.
Laila Ezzeroili
bron: Volkskrant.nl
