Fernand Van Damme (22) is student digitale media in Stockholm. In Zweden wordt hij met de neus op de feiten gedrukt: "Seksuali- teit mag niet evolueren naar een maatschappelijk 'non-issue', ook niet in België ‼ De HoLeBi-emancipatiestrijd is immers nog niet gestreden".
Ik heb gehoord dat 'ze' die homo eens in elkaar willen slaan.
Het is intussen vijf winters geleden dat ik in de trein langs een groepje jongens van mijn secundaire school in Torhout liep. In mijn schaduw lachten ze om wat ze hadden opgevangen over mij, "die homo".
Verstijfd van angst ging ik zo ver mogelijk van hen zitten. Mijn puberale zorgeloosheid ?! Meer dan ooit voltooid verleden tijd; "Dit was immers niet het eerste incident".
Familie en vrienden wilde ik niet bezorgd maken. Met de glimlach fakete ik mij een weg door mijn middelbareschooltijd, hopend dat 'ze' mij nooit effectief te grazen zouden nemen.
Ik telde de dagen af naar mijn vlucht vooruit. Naar Gent.
Het is intussen vijf winters geleden dat ik in de trein langs een groepje jongens van mijn secundaire school in Torhout liep. In mijn schaduw lachten ze om wat ze hadden opgevangen over mij, "die homo".
Verstijfd van angst ging ik zo ver mogelijk van hen zitten. Mijn puberale zorgeloosheid ?! Meer dan ooit voltooid verleden tijd; "Dit was immers niet het eerste incident".
Familie en vrienden wilde ik niet bezorgd maken. Met de glimlach fakete ik mij een weg door mijn middelbareschooltijd, hopend dat 'ze' mij nooit effectief te grazen zouden nemen.
Ik telde de dagen af naar mijn vlucht vooruit. Naar Gent.
Muggenzifters
In de Arteveldestad kon ik mij smijten in het studentenleven. Nachtelijke dwaaltochten beleven met nieuwe vrienden op zoek naar avontuur en zin- geving. Tranen met tuiten lachen om zatte stoten van een of geen onbekende. En proeven van de liefde.
Mijn studentenbestaan mocht bij momenten dan wel eenzaam zijn, ik was vrij gelukkig in Gent. In die tolerante omgeving kon ik mezelf zijn. Al- thans, dat hield ik mezelf voor.
Mijn studentenbestaan mocht bij momenten dan wel eenzaam zijn, ik was vrij gelukkig in Gent. In die tolerante omgeving kon ik mezelf zijn. Al- thans, dat hield ik mezelf voor.
Een half jaar geleden ben ik naar Stockholm getrokken om er te studeren. Terwijl België in de ban is van de besparingspolitiek van 'Michel I' en de verijdelde terreuraanslagen, is het gespreksonderwerp dat hier het meest over de tongen rolt het onderhuidse seksisme en racisme in de Zweedse samenleving.
Een discussie over gelijke rechten in progressief baken Zweden ?! Muggenzifters, dacht ik. Homo's hebben hier wettelijk gezien bijna alles bereikt. En als homoseksueel koppel kan je bovendien veilig 'hand in hand' over straat lopen ‼ Waarom niet achteroverleunen en de tijd zijn werk laten doen ?! Iedereen draait vroeg of laat wel bij.
Euh, neen.
Een discussie over gelijke rechten in progressief baken Zweden ?! Muggenzifters, dacht ik. Homo's hebben hier wettelijk gezien bijna alles bereikt. En als homoseksueel koppel kan je bovendien veilig 'hand in hand' over straat lopen ‼ Waarom niet achteroverleunen en de tijd zijn werk laten doen ?! Iedereen draait vroeg of laat wel bij.
Euh, neen.
Zweden heeft mij overtuigd dat we het vuur in de homo-emancipatiestrijd brandend moeten houden. Ik vertaal het even naar de Belgische context.
Getolereerd, niet geaccepteerd
Ik kan me niet van de indruk ontdoen dat onze maatschappij een zekere gelatenheid tegenover HoLeBi-emancipatie voelt ‼ ..... "Wat hebben die HoLeBi's eigenlijk nog te klagen" ?!
Wel, we hebben juridische vrijheid bereikt, maar geen sociale.
Zoals journalist 'Rob Wijnberg' van het Nederlandse medium 'De Correspondent' het in zijn opiniestuk 'Waarom ik tegen het tolereren van homo's ben' verwoordt: "We hebben elkaar netjes getolereerd. Dat betekende helaas lang niet altijd dat we elkaar ook echt accepteerden. Want dat is je verdiepen in de ander en begrip hebben voor diens leven".
Dat die inleving er nu niet altijd is, mag duidelijk zijn. Onze samenleving dweept nog met traditionele denkpatronen die kwetsen.
Uit het "Beyond the Box"-onderzoek (2013), dat in opdracht van voormalig Brussels staatssecretaris voor Gelijke Kansen 'Bruno De Lille' (Groen) attitudes tegenover seksisme en HoLeBi-fobie heeft gemeten, blijkt dat de 5.624 respondenten dan wel relatief tolerant scoren op attitudes met betrekking tot HoLeBi-fobie, toch stellen de onderzoekers vast dat er nog heel wat vooroordelen leven.
Slechts 57,7 procent van de hetero-respondenten geeft bijvoorbeeld aan dat ze het 'helemaal eens' of 'eens' is met de stelling dat kinderen vanaf de kleuterschool moeten leren dat het normaal is om HoLeBi te zijn. Is dat geen schrijnend resultaat ?!
Zoals journalist 'Rob Wijnberg' van het Nederlandse medium 'De Correspondent' het in zijn opiniestuk 'Waarom ik tegen het tolereren van homo's ben' verwoordt: "We hebben elkaar netjes getolereerd. Dat betekende helaas lang niet altijd dat we elkaar ook echt accepteerden. Want dat is je verdiepen in de ander en begrip hebben voor diens leven".
Dat die inleving er nu niet altijd is, mag duidelijk zijn. Onze samenleving dweept nog met traditionele denkpatronen die kwetsen.
Uit het "Beyond the Box"-onderzoek (2013), dat in opdracht van voormalig Brussels staatssecretaris voor Gelijke Kansen 'Bruno De Lille' (Groen) attitudes tegenover seksisme en HoLeBi-fobie heeft gemeten, blijkt dat de 5.624 respondenten dan wel relatief tolerant scoren op attitudes met betrekking tot HoLeBi-fobie, toch stellen de onderzoekers vast dat er nog heel wat vooroordelen leven.
Slechts 57,7 procent van de hetero-respondenten geeft bijvoorbeeld aan dat ze het 'helemaal eens' of 'eens' is met de stelling dat kinderen vanaf de kleuterschool moeten leren dat het normaal is om HoLeBi te zijn. Is dat geen schrijnend resultaat ?!
Nog eentje. 42,4 procent van de Generatie Y-respondenten verkondigt dat ze wel eens homogerelateerde termen gebruikt om iets negatiefs uit te drukken: 'dat is zo gay', 'wat een janet' en consoorten. Uiteraard verwondert u dat niet, 'gay' is waarschijnlijk het meest gebruikte scheldwoord in menig school in Vlaanderen.
Samenleving eindverantwoordelijkheid
Onderwijs kan een sleutelfunctie vervullen in 't doorbreken van stigma's. Op school moet een klimaat heersen waar kinderen openlijk over hun ge- aardheid kunnen praten. Dat dat nu niet het geval is, bewijst dat de lerarenopleidingen zijn tekortgeschoten. Ik richt me tot de Vlaamse regering: "Zet nog meer in op het omzetten van het beleid in de praktijk, leer toekomstige leraren beter omgaan met seksuele diversiteit".
Maar de politiek met alle zonden van Israël overladen is te eenvoudig. De eindverantwoordelijkheid voor het omarmen van seksuele diversiteit ligt bij de samenleving.
"Wat hebben die HoLeBi's eigenlijk nog te klagen" ?! De collectieve verontwaardiging rond de recente homofobe uitlatingen van het 'KVHV' en de dakenmoorden van Islamitische Staat bewijst dat onze samenleving allesbehalve onverschillig staat tegenover HoLeBi-fobie, maar de verontwaar- diging moet verder blijven gaan dan dat. Stigmatisering blijft een heet hangijzer en ieder kind dat eronder lijdt, is er een te veel.
Fernand Van Damme
bron: DeMorgen.be
