Robin Busscher interviewde voor Gay.nl Abdul uit Den Bosch over zijn coming out. Abdul heeft ondanks het conflict met zijn geloof toch gekozen om zijn homoseksualiteit te accepteren. Hoe moeilijk dat soms ook is.
Wat was voor jou de reden om uit de kast te komen?
Zelf liep ik al langer rond met de gedachte om uit de kast te komen, maar ik wilde hiermee wachten tot ik uit huis vertrokken was. Op mijn 16e wist ik al voor mezelf dat ik op jongens viel. Op een gegeven moment kreeg ik een relatie, maar dit mochten mijn ouders niet weten dus noemde ik het een goede vriend. Uiteindelijk begon dit wel op te vallen bij mijn ouders want regelmatig ging ik naar de bioscoop, dagjes weg, uit eten en op nog vele andere uitjes met dezelfde jongen. En als ouder zijnde valt dan toch op dat jij jezelf totaal op één jongen richt. Ik wist al wel dat als ik uit de kast zou komen dit mijn situatie niet zou gaan veranderen.
Was je coming out gepland of kwam het onverwachts?
Ik zat vanwege mijn studie op kamers in Rotterdam maar mijn telefoon ging kapot. Mijn vader heeft mij tijdens de reparatieperiode een leentoestel gegeven. Toen mijn telefoon uiteindelijk klaar was had ik de telefoon leeggemaakt en teruggegeven. Op dit soort momenten merk je dan ook wel dat het niet altijd positief is dat je ouders ook mee gaan met de tijd, want mijn coming out werd openbaar vanwege die bewuste telefoon. Omdat de telefoon mijn e-mailadres had opgeslagen meldde hij automatisch msn aan en hierdoor kreeg mijn vader een gesprek met een andere jongen te lezen. Het bewuste weekend was ik ook thuis bij mijn ouders dus kreeg de hele situatie van vragende, ongelovige en verbaasde ogen mee. Mijn vader vroeg mij gelijk om uitleg maar die kon ik vanwege de shock die ik kreeg niet geven. Ik ben naar mijn kamer gerend waar mijn vader kort daarop alsnog om uitleg kwam vragen. Nogmaals gaf ik aan hier nu niet over te kunnen en willen praten. Mijn vader verliet de kamer en toen kwam een gevoel van ongeloof, een wegzakkende vloer onder mijn voeten. Toen ik mijn ouders beneden hoorde huilen ben ik als een gek naar buiten gevlucht. Minutenlang ben ik alleen maar aan het rennen geweest, geen idee waar naartoe. Het enige wat ik wilde was zo snel mogelijk weer terug naar mijn eigen huis.
En daarna? Je moet toch weer naar je ouders neem ik aan?
Ik moest wel terug naar m'n ouders. Iedereen thuis deed nu ineens alsof er niks aan de hand was. Het was een verdwenen onderwerp. Het was mijn laatste stageweek en daarna zou ik ook weer thuis gaan wonen. Het enige qua woorden direct aan mij gericht over dit onderwerp waren: 'Je doet of normaal, gaat trouwen en sticht een gezin zoals hoort binnen ons geloof of je bent dood voor ons'.
Wat deed die opmerking met jou?
Die opmerking was keihard, maar ik kies voor mijn eigen geluk. Ik ben zoals ik ben en dat heeft iedereen te accepteren. In mijn laatste stageweek gebeurde nog het volgende: de hele familie was opgetrommeld en de mededeling 'we zijn Abdul kwijt' klonk door de kamer. Een schok ging rond want de eerste gedachte is toch dat je dan overleden bent, maar nee, ze waren mij kwijt omdat ik homoseksueel ben. De enigen die mij tot nu toe geaccepteerd hebben, zijn mijn nichtje en mijn beste vrienden. Wat betreft mijn ouders kan ik ondanks de pijn die ik nog voel er wel op de manier mee omgaan dat ze mij moeten accepteren hoe ik ben. Zo niet? Dan is dat het probleem van mijn ouders. Als ik een relatie krijg in de toekomst waarvan ik zeker weet dat hij de ware is, dan heeft die relatie absoluut mijn prioriteit in vergelijking met de meningen rondom mijn seksualiteit. Het uit elkaar laten drijven van mij en mijn toekomstige partner zal ik absoluut niet tolereren.
Waarom wordt homoseksualiteit volgens jou niet geaccepteerd binnen de Islam?
Het loopt in de Islam mis omdat het volgens het geloof gewoon niet mag, het is een zonde is. Vrienden steunen mij gelukkig wel heel erg. Ik zeg ook heel eerlijk dat ik er zonder die vrienden nu misschien niet meer geweest was. Ik had veel huilbuien en depressieve momenten, maar ik heb doelen waar ik achteraan wil gaan. Eigenlijk ben ik een heel vrolijk en positief persoon, maar soms maken omstandigheden het vrijwel onmogelijk om positief te blijven.
Ben je niet bang voor eerwraak richting jou of je toekomstige partner?
Eerwraak naar partner toe durf ik niet helemaal uit te sluiten, maar ik verwacht dat het niet zo heftig zal zijn. Misschien chanteren ze mij of mijn partner maar meer zal het denk ik niet zijn. Ik denk dat mijn ouders mij eerder uit de familie verstoten als straks duidelijk is dat ik echt niet voor een vrouw ga. Momenteel is het ontkennen van de situatie volgens mijn ouders de beste optie. Daarnaast wordt er zo nu en dan nog met opmerkingen over vrouwen een poging gedaan mij te bekeren.
Wat wil jij tegen andere (gelovige) hlbt's in Nederland zeggen?
Ik zou zeggen 'kies voor je eigen geluk, want als je jezelf bent, heb je veel meer succes in mijn leven!' Natuurlijk mis ik mijn ouders wel en voel ik me thuis minder prettig, maar toch zou ik zeggen: kies voor jezelf, want je leeft voor jezelf !!
bron: Gay.nl / Robin Busscher / Abdul
