Opinie ‼ "Het protest tegen de antihomowet miskent de Slavische cultuur", schrijft Marko Jablan. Mark Rutte pakt het wel goed aan. "Uit eigen ervaring weet ik dat slechts één manier van reageren op onzekerheid echt effect sorteert: persoonlijke voorlichting zonder buitenstaanders of camera's".
Al langere tijd krijgt een Russische wet over het propageren van homoseksualiteit onevenredig veel aandacht in westerse media. Mij valt vooral het onbegrip op. Je hoeft slechts een beetje bekend te zijn met de Slavische cultuur – of een paar Russische homo's te kennen – om het hoe en waarom van deze wetgeving te begrijpen.
De huidige generatie machthebbers in Rusland en alle andere voormalige Oostbloklanden is opgegroeid onder het communisme, waar homosek- sualiteit in 't dagelijks leven niet bestond en officieel niet bestaat. In de hoofden van de mensen is homoseksualiteit een abstract begrip, waar- aan men geen inhoud kan geven.
Wantrouwen
Momenteel zijn we getuige van een natuurlijke reactie. Wanneer mensen met iets nieuws worden geconfronteerd, worden ze onzeker en reage- ren in eerste instantie met onbegrip, wantrouwen, agressie, afwijzing, ontkenning. De toegenomen zichtbaarheid van homo's in Rusland (ook binnen het Kremlin) heeft nu precies deze reactie opgeroepen. Men kende het niet, het is iets nieuws en heeft geleid tot afwijzende wetgeving.
De veelbesproken wet past binnen de Slavische cultuur. Homoseksualiteit is een onderwerp waarover je niet in het openbaar praat, net zo goed als je niet praat over de minnaar van je vrouw, je eigen minnares en alle andere dingen uit je seks- of privéleven. Vermoedelijk leidt deze wet op iets langere termijn juist tot een bloeiende subcultuur voor homo's.
De westerse reacties op deze wetgeving laten zien dat iedereen is vergeten hoe kort geleden de eigen omgang met seksuele minderheden is omgeslagen van repressie naar acceptatie. In Nederland is het nog maar twee generaties geleden dat homoseksualiteit is geschrapt als psychi- sche aandoening. Het openstellen van het burgerlijk huwelijk ligt nog maar een halve generatie achter ons.
Agressie oproepen
Mijn man en ik ergeren ons aan de reacties in Nederland en andere westerse landen. Het is dom om een promotielesbo naar Sotsji te sturen omdat dit juist de afwijzing versterkt en nog meer agressie oproept, wanneer die beelden in Rusland rondgaan. De bescheiden lesbiënne in een willekeurig Russisch provinciestadje mag de consequenties dragen.
Het is nog dommer om de Russen een les te willen leren. Voor iedereen die zich nu druk maakt over buitenlandse homorechten hebben wij één advies: kijk eens wat vaker om je heen in Nederland. Wij hebben in dit vlakke land zo'n beetje alles al meegemaakt wat je een ander niet toe- wenst. Van treiterende buurtbewoners, scheldpartijen, beschadigde auto's, bekladde ramen tot aan gelovige chefs die wanhopig zoeken naar een reden om je te ontslaan omdat je niet past in hun wereldbeeld. Vanzelfsprekend zwijgen we over de politie, IND en alle andere overheidsinstan- ties waar wij vooral met professioneel wantrouwen worden begroet. Wel verlang ik op zulke momenten terug naar de Slavische cultuur – waar we niet worden beoordeeld op wat wij zijn – maar op wie wij zijn.
Uit eigen ervaring weten we, dat slechts één manier van reageren op onzekerheid echt effect sorteert: persoonlijke voorlichting zonder buiten- staanders of camera's. Toon begrip voor de afwijzing, beantwoord alle vragen, straal zelfbewustzijn uit, neem de onuitgesproken angsten bij de ander weg en laat zien dat een gelukkige homo veel productiever is, minder vaak ziek is, meer bijdraagt aan zijn omgeving. Daarna is het zaak het contact te onderhouden om vooruitgang te boeken. Wij doen dit onder andere op de Balkan en binnen de cultuur van het land werkt 't goed. In kleine stapjes gaat de situatie voor homo's er vooruit. Daarom geven wij, op basis van onze ervaringen, Mark Rutte gelijk. Minderhedenrech- ten horen thuis in persoonlijk gesprek met de plaatselijke machthebber en zijn een zaak van lange adem.
bron: Volkskrant.nl – Marko Jablan
